Afgelopen vrijdag stond deels in het teken van de picknickplaats. Deels, want natuurlijk waren er nog veel meer bezigheden; muurtjes metselen, plantjes planten, nieuwe perkjes vullen, ouwehoeren (met Eugene en Eugene met zichzelf), kas hufterproof maken, tuinbordjes schilderen, vervolgens discussieren over de plaats ervan, vuilniszakken omtoveren tot verfschorten, verf uit afro-vlechjes peuteren, overijverige peuters uit de kruidentuin plukken, muurtjes opnieuw metselen, eieren bakken enz enz

Om een goede (droge) pickickplaats te realiseren hebben we in de afgelopen week een ronde plaats opgehoogd met zand en houtsnippers. De houten stoelen die we al weken geleden bij het grof vuil hadden zien staan zouden samen met dikke boomstammen omgebouwd worden tot zitjes en vervolgens wit worden geverfd. De zit-richting van de stoelen werd in discussie bepaald door Marian en Bart. Toen deze volgens het poldermodel (en tussenkomen van verschillende mensen en meningen) waren bepaald werd de discussie gericht op de standplaats van het bordje "picknick". Deze zou volgens de deskundigen juist niet met de letters naar het tuinhuis gericht moeten worden, maar naar een andere kant van de Bloementuin. Stoicijns heb ik het bordje in de grond gezet, maar de discussie loopt nog tot op heden. Om maar niet te beginnen over de plaatsing van het grote bord van " Bloementuin Spangen", ik ben bang dat hier een referendum over gaat worden uitgeschreven..

veel kinderen bezochten de tuin met de vraag waar de picknick gehouden werd. Het was voor sommigen niet helemaal duidelijk dat hij dus nog gebouwd moest worden. Toen ze dat eenmaal door hadden hesen ze zich stuk voor stuk in de vuilniszakken en pakten een (nieuwe) kwast om na 5 minuten zuchtend aan een glaasje limonade te gaan zitten (op de nog natte stoelen, ai...)

Zo net na het middaguur is het iedere vrijdag Peutertijd in de Bloementuin. Verschillende moeders met baby's en 2-jarigen komen gezellig even buurten en een paar vaste tuinmannetjes hebben zich aangemeld. Vooral Rico is niet te stoppen. Hij vind het heel interessant om ons te helpen en tot nu toe heeft hij het vooral voorzien op Franklin. Die doet zijn best om maar vooral niet op hem te gaan staan (hij is tenslotte ongeveer 5 keer zo groot) en het lukt hem elke keer om net op tijd te voorkomen dat Rico zijn broertje zo ongeveer onthoofd met een scherpe spade. De moeder van Rico heeft het volste vertrouwen hierin, want ze kent Franklin inmiddels aardig (zij begroeten elkaar al in de Hema).

Aan het einde van de dag werd er even genoten van een welverdiend glaasje rose of flesje bier.